Tasmanië!

We hebben ons bedacht. De goudsteden zijn uitgesteld. Zondagochtend hebben we vanuit St Kilda (suburb van Melbourne waar we naar een marktje gingen en de beroemde pier) ons ticket naar Tasmanië geboekt. Nekeer zot doen ;) Maandagochtend dus vroeg opgestaan om vervolgens om negen uur op de ferry te zitten, dicht bij de stopcontacten zodat we alles nog eens konden opladen, terwijl onder ons in dek vijf onze auto zachtjes meeklotste met de golven.

De reis duurde tien uur. Ik heb de derde Stieg Larsson uitgelezen, Tim heeft zich voornamelijk met computerspelen beziggehouden. Maar soit, om zeven uur ’s avonds stonden we dus in Devonport, en na een controle van de quarantainepolitie mochten we het eiland gaan verkennen. We sliepen aan de kust op een parking met veel caravans en luide kinderen, dus de ochtend erna maakten we dat we weg waren. Richting Narawntapu National Park, waar we die middag gezellig in de zon lunchten en erna een paar uur gingen wandelen. Vooral veel pandemelons gezien, een variant van kangoeroe die nog kleiner is dan de wallabies en o zo schattig! Maar veel opmerkelijker was de slang die we onderweg tegenkwamen. Het pad was bezaaid met boomwortels, dus had Tim maar op het laatste nippertje gezien dat waar hij net op wou trappen geen wortel maar een slang was. Hij maakte een sprongetje terwijl de slang tussen ons in zichzelf ‘platmaakte’ (haar nek ‘openzette’), als agressief gebaar. Wij dus van beide kanten op veilige afstand een foto gemaakt (uiteraard) en gewacht tot ze wegglibberde. Daarna - in onze sandalen - toch iets voorzichtiger voortgewandeld :). Volgens de parkwachter was het een tiger snake, een giftige soort die behoorlijk vaak voorkomt in Tasmanië.

We zijn intussen ook gestoken door bijna elk mogelijk Australisch insect :), vooral mieren en kleine (ongevaarlijke) spinnen houden nogal van mij. Maar de muggenbeten zijn lastiger en jeuken vreselijk. Geef ons maar de grotere beesten :)

Vanuit het nationale park zijn we dan in één dag, mits enkele tussenstops, naar Lilydale gereden. We hebben in heel Tasmanië nog geen minuut bereik gehad met onze gsm, dus toen we het huis van de wwoof-mensen niet meteen vonden moesten we bij een onbekend huis gaan aanbellen om hun telefoon te lenen. Keken die even raar dat ze op hun godvergeten stuk land ineens twee vreemdelingen over de vloer kregen :). Afin, de weg die we moesten nemen ging nog voorbij de bordjes ‘private road’ en ‘go back, nobody lives here anymore’, over hobbelige, vuile steentjes (maar onze auto was toch al bedekt in stof door het nationale park) naar een huis bijna op de top van een heuvel, omringd door regenwoud. Daar zitten we sinds donderdag en we blijven nog tot maandag. We werken hier in ruil voor ons eten en accommodatie. Het werk? Vier uur per dag klussen: patatten rooien, kruiden- en groentetuinen onderhouden en de rijpe courgettes, kolen en andere uitzoeken, de oprit proper houden na een regenvlaag, onze accommodatie (een oude treinwagon midden in het bos) kuisen,... Allerlei huis- en tuinklusjes dus. Het eten is heel vers en recht uit de tuin, een verschil met de voorbije twee weken (toen we vooral op instant pakjes pasta en saus leefden :)).

Na maandag rijden we wellicht naar een andere wwoof-plek.

Hier hebben we nog een beetje (traag) internet, dus wie ons wil bereiken kan er maar beter even gebruik van maken!

See you!

Tine