On the road again

Op dinsdagochtend zijn we gewoon in de auto gestapt en vertrokken. Uiteraard eerst nog afscheid genomen van Nonna, die net de dag ervoor 95 was geworden (we hadden brownies gemaakt :)). Het voelde een beetje vreemd, maar we waren anderzijds heel enthousiast om te vertrekken.
Canberra is zo’n 300 kilometer van Cronulla, dus dat was goed te doen in één dag. Onderweg stopten we nog in Fizroy Falls, een stuk regenwoud met een tachtig meter hoge waterval. Schoon schoon :)

Tussen Fitzroy Falls en Canberra veranderde het landschap enorm. Eigenlijk hoef je soms maar vijftig kilometer te rijden om in een volledig verschillende omgeving te zitten. Tussen Sydney en Canberra werd het landschap vooral meer heuvelachtig en een heel stuk droger, met – voor het eerst levend gezien! – grazende kangoeroes langs de weg!

Canberra heeft een heel speciaal grondplan. Omdat die stad gewoon ‘gecreëerd’ is, uit het niets, is alles nogal kunstmatig, maar dat vonden we net boeiend. Na enkele toertjes rond het centrum besloten we maar een slaapplaats te gaan zoeken in een meer bewoond gebied.

Woensdag natuurlijk al vroeg wakker, maar zo gaat het hier intussen al elke dag. Slapen rond negen of tien uur, opstaan rond zeven. Dan naar de openbare toiletten om tanden te poetsen en zo. Die woensdagochtend hebben we de Botanic Gardens bezocht in het ochtendlicht en erna zijn we naar het Australian National Museum gereden, waar we de rest van de voormiddag gespendeerd hebben te midden van de Australische geschiedenis. Daar onze auto achtergelaten en een trip naar en door het stadscentrum gemaakt, wat inkopen gedaan in Aldi :) en naar het Australian War Museum, waar we met gemak de hele namiddag konden rondlopen. Ik vond het vooral fascinerend om de Wereldoorlogen door Australische bril te bekijken, maar we vonden allebei dat onze oorlogsmusea in België een pak minder nationalistisch en een stuk onpartijdiger zijn! Maar ondanks dat was het wel een zeer groot, interessant museum met veel vliegtuigen uit beide oorlogen en de Last Post als afsluiter.

Omdat Canberra gewoon een beetje ‘gemaakt’ aanvoelt, is er niet echt sfeer te vinden in de stad, maar alles is er wel proper en je vindt er een hoop interessante gebouwen bij elkaar. De tweede dag dus nog enkele van die interessante gebouwen gaan verkennen ;) Eerst naar Questacon, het wetenschapsmuseum. Vooral op kinderen gericht, maar we hebben ons toch ook geamuseerd in de rollercoastersimulator, het aardbevingshuis, de deception-perception-show en heel veel meer doe-dingen. Erna een wandeling gemaakt over de gigantische grasvelden voor het oude parlementshuis, waar ook een hoop Aboriginals in tenten woont, die met pamfletten en affiches om meer rechten vragen. Via de senaatstuin ook maar naar het nieuwe parlementsgebouw gaan kijken, waar we gratis binnen mochten.

Snel nog even binnengekeken in de National Library, om daarna een late lunch te eten voor de Belgische ambassade en dan Canberra buiten te rijden, op naar de hoogste berg in Australië!

In de wolken

Geslapen aan de voet van de berg, net voor de ingang van het nationaal park rond de ‘Mount Kosziuscko’. We konden tot op zo’n 1400 meter hoog rijden en van daaruit moesten we te voet. Onderweg reden we door een van de populaire skigebieden van Australië, maar aangezien de zomer nog maar pas gedaan is, was er nog geen sneeuw – en dus ook geen mens – te zien. De berg is maar iets hoger dan 2200 meter, maar wel de hoogste in ’t land. Wij dus trui en regenjas aan en moedig aan de klim begonnen. Viel dat even tegen :) Klimmen kwam er niet aan te pas, ’t was een lang uitgestrekt pad dat ongeveer horizontaal liep. Na die teleurstelling (vooral voor Tim dan) kwam ook de regen en de mist, waardoor we na amper vijf kilometer al helemaal doorweekt waren. Even geschuild in een hutje zo’n drie kilometer van de top, maar dan toch besloten dat het niet zou opklaren en gewoon voortgestapt… Het werd alleen maar natter en kouder naarmate we de top naderden, waardoor we dus niet alleen zeiknat maar ook halfbevroren waren :) Het uitzicht was bijgevolg ook buitengewoon: wit, mistig en amper vijf meter zichtbaarheid. Maar hé, we waren in de wolken ( ;) ) dat we toch de top van de hoogste berg hadden bereikt!

Alles uitgespeeld en ons gewarmd in de auto, om dan te vluchten voor het slechte weer. We reden richting kust, met onderweg weer heel mooie uitzichten. Groen en vochtig, met overal paarse bloemen. Tegen de avond waren we in Eden.

Blubber

In Eden – walvisdorp – zochten we een camping voor een heerlijk hete douche. In de ochtend de ‘wharf’ bezocht, waar vissers op hun boot vissen zaten open te snijden. Langs de andere kant van de kaai zaten heel veel gewone mensen te vissen. Het water in Eden is heel helder en al direct diep, zelfs aan de haven, en dus zitten er dikke vissen. Maar ook een zeehond die rustig zat te spelen in het water tot iemand een vette vis aan de haak sloeg, om dan zo snel mogelijk die vis van de haak te trekken voor ‘de mensen’ ‘m konden ophalen. Wij vonden het fantastisch, de vissers iets minder ;)

Eden is bekend als walvisdorp omdat het vroeger de basis was van vele walvisjagers, die een nauw en wel heel speciaal samenwerkingsverband hadden met.. orka’s! De ‘killer whales’ kwamen tot in de haven gezwommen om de walvisvissers mee te nemen naar een groep walvissen voor de baai. De walvisjagers vonden zo gemakkelijker hun prooi, en de orka’s wisten dat ze de overschotten kregen. Die samenwerking bleef meer dan honderd jaar werken en ging over op de volgende generaties, zowel bij de mensen als de orka’s.
In de namiddag hebben we dus een oud ‘whaling station’ bezocht, aan een prachtig stuk kust. Daarna zijn we de grens met Victoria overgereden.

Tot zover voorlopig. Ik typ in de auto binnenkort lustig verder en dan horen jullie meer van ons! Foto's volgen ook.

Tine