Zee, zalm en zonsondergang

De Nullarbor Plain. Dat was onze volgende uitdaging. Toen we uit Kimba vertrokken, reden we naar de Gawler Ranges (waar het uitzicht wel mooi was maar waar we niet overal naartoe konden omdat onze auto geen vierwielaandrijving heeft...) en van daaruit recht naar beneden in Eyre Peninsula, van waar we langs de westkust weer naar 'boven' reden. Prachtige zonsondergangen, daar. En enkele van de allermooiste kampeerplekken van onze hele reis! Zoals net naast de zee, onder de sterren, terwijl ik het laatste restje van de zonsondergang kon zien uit mijn 'bed'. Wat wil een mens nog meer :)?
Maar toen moesten we dus aan die Nullarbor beginnen, vanuit Ceduna. Nullarbor is slecht Latijn voor 'geen boom' en een goede beschrijving van het landschap. Plat, vol droge struiken en vooral: kiiiiiiiiiiiiiiilometers lang. Meer dan 1200. Een deeltje ervan omvatte de langste rechte straat in Australië, maar liefst 150 kilometer krak rechtdoor. En Tim die deed dat allemaal maar gewoon :) In nog geen twee dagen stonden we in Norseman, een oude goudstad en de eerste West-Australische vorm van beschaving op onze weg.

Langs de Nullarbor zagen we wel enkele zotte wedge-tailed eagles. Grote arenden met een vleugelspan van meer dan twee meter. Die zitten dan een beetje kwaad te kijken op de baan, terwijl ze aan stukken dode kangoeroe zitten te trekken en sleuren tot er een brok loskomt om te verorberen. Eentje was zelfs zo zelfzeker dat hij niet wegvloog bij de minste beweging, en hij liet de auto's in een bocht rond hem rijden. En dus zat ik ineens oog in oog met zo'n woeste vogel die met zijn kop ruim boven het raampje kwam, zelfs al zat hij op de grond naast de dode roe. Machtig :)

Afin. Vanuit Norseman reden we naar Esperance, voor wie het nog volgt op de kaart. Da's een vissersdorp in het zuiden van de grootste staat van Australië. Er was een nationaal park in de buurt dat volgens mijn Rough Guide zeker de moeite waard was, dus wij daar naartoe. Bosbranden onderweg, maar daar geraken we hier in West-Australië stilaan aan gewend. En mijn boek had niet gelogen: Cape Le Grand nationaal park is intussen gebombardeerd tot een van mijn favoriete parken en ook Tim vond het er echt mooi.
Het is een peninsula, dus overal rondom ons was er strand met fijn, wit zand en woeste golven, turkoois water en hemelse zonsop- en ondergangen.
We beklommen de rots-berg Frenchman's Peak, die er van op afstand uitzag als een pinnemuts :) (omdat er een rots over een gigantisch groot gat hing op de top van de berg) en we wandelden op alle mooie stranden in het park. Tim kreeg er een stuk versgevangen vis van een taxichauffeur die zijn weekends in het park spendeert, al vissend. In nog geen half uur tijd had hij geloof ik vijf of zes dikke zalmen gevangen, en hij nodigde iedereen die (zoals ik) nieuwsgierig stond te kijken uit om ook eens een lijntje te gooien. Ikzelf had geen interesse om een dikke vis te vangen en het dan veel te zielig te vinden dat hij zou doodgaan, dus ik liet het over aan het gezin naast mij :)
De vader had in nog geen minuut een zalm vast, en ook bij zijn zoon duurde het niet lang. Zodra de lijn in het water landde, zag je de gigazalmen zo naar de oppervlakte zwemmen. Miljooooenen, ongetwijfeld ;)
En volgens Tim was het de beste vis die hij ooit had gegeten!

Daarna reden we naar de Stirling Ranges, een ander nationaal park op onze weg naar Albany (we hebben een parkpas voor vier weken, we kunnen er maar beter gebruik van maken ;)). Daar beklommen we de Bluff Knoll, alleen al om zijn grappige naam :). Vermoeiende klim omhoog (de berg was meer dan duizend meter hoog - da's al wat naar Aussie normen). Vanop de top zagen we alle bergen errond, gehuld in een lichte mist, wat er erg mysterieus en voor ons Tasmaans uitzag. De afdaling ging wel snel :)

In Albany vonden we nog een gratis douche (hoera! campinggeld uitgespaard!) voor we doorreden langs de zuidkust. Naar Denmark, Walpole en dan meer naar het noorden, waar Tim een 52-meter hoge brand-lookout-boom in kroop en waar we voor de tweede avond op rij dezelfde mensen zagen op de plek waar wij planden te overnachten (ze hadden dezelfde campingboek :)). En dus voor de tweede avond op rij zitten babbelen bij een gezellig vuur! Zij is een Nederlandse, blij nog eens 'Dutch' te kunnen praten. Ze woont en reist rond Australie met haar Nieuw-Zeelandse vriend. Twee toffe avonden!

Vanuit Manjimup reden we naar het zuidwestelijkste punt van de staat, Augusta, waar eigenlijk niet veel te zien was :) en dan richting Perth, waar we nu in de bieb zitten (met een hatelijk internetsysteem). Morgen of overmorgen rijden we verder naar het noorden en ergens in de komende weken zullen we nog eens wwoofen (en foto's zoeken voor de blog!).

Veel liefs!

Tine

PS: het uurverschil is hier weer anders in West-Australie. Nu is er nog maar zes uur verschil. Acht uur 's ochtends bij jullie is nu bij ons twee uur 's nachts.